Dag 3 (2e dag JDN)

De tweede dag van de JDN dagen wordt vroeg ingezet: ontbijt om 5 uur, bussen op om 5 uur 45. Voor het echte verkeer zich op gang trekt in Panama city trekken we naar het station van 'Panama Canal Railway'. Hier vertrekken we met een sfeervolle authentieke trein. De sporen werden aangelegd rond 1850, recht door de natuur. Dit is dus eigenlijk een voorloper van het Panamakanaal te noemen: een verbinding tussen de atlantische en de stille oceaan. Met 150 mensen palmen we zo goed als de hele trein in. De sporen lopen naast het Panamakanaal, door de bossen, en door meren waar een strook moest opgespoten worden om deze mogelijk te maken. Ongeveer een uurtje en enkele mooie uitzichten later komen we aan de atlantische kant van het Panamakanaal.



De groep wordt in twee opgesplitst. Groep A bezoekt de werken aan de sluis, groep B trekt richting Metropolitan park en Casco Viejo. Vermits ik in groep A zat zal ik hier verder over uitwijden. Onze witte vans, waarvan de 'party-'van befaamd is door zijn lage ophanging, zotte beats en shiny velgen moesten snel ingewisseld worden door een classic amerikaanse schoolbus, deze zou de grillige weg naar de werven beter moeten aankunnen. Vooraleer dichter de sluizen te bezichtigen kregen we een uitgebreide uitleg op een viewpunt met schitterend uitzicht over het meer, de oude sluizen en de werken van de nieuwe sluizen. De vele vrachtwagens lijken kleine mieren die in vaste patronen bewegen over de verschillende wegen op de werf. Later weten we echter beter: deze mieren zijn gigantische vrachtwagens die boven ons uit torenen. Onze schoolbus vergaat in het niets en zou als een mug door een vliegenmepper geplet kunnen worden in enkele luttele seconden. 16,5 kubieke meter kan in deze vrachtwagens, maar de sluizen vragen het uitgraven van ongeveer 17 miljoen kubieke meter. Met enkel een schop zou je er niet komen...
Wanneer we staan in de positie van de eigenlijke ingang van de toekomstige sluis is slecht 1 woord van toepassing: impressionant. Foto's kunnen niet alles zeggen, maar hopelijk maken de onderstaande foto's wel al iets duidelijk.
Tijd voor het middagmaal: broodjes van de subway smaken altijd en menig student was dan ook zeer verheugd deze te mogen ontvangen.
Na de maaltijd trokken we naar de Marco Polo: het bezoeken van een baggerboot. Hier hadden we naar uitgekeken en het bezoek was heel interessant. De kans om een baggerboot te bezoeken krijg je niet elke dag! Technische details ga ik niet verder uitwijden, maar een fotootje kan er natuurlijk wel bij.

Tijd om terug te trekken naar het hotel en even te ontspannen in het zwembad voordat we richting het restaurant trekken. Restaurant Barco lag op Amador en was weer dik in orde! Na het buikje te hebben volgegeten was iedereen benieuwd wat dat de verassing was die op de planning stond. Vele studenten hadden reeds bij verschillende mensen van De Nul proberen te polsen, maar tevergeefs. De verassing overtrof echter al de verwachtingen: drie partybussen zouden met onze rondtoeren in Panama City. Op de bussen waren cocktails ter beschikking en een DJ zou de sfeer verzorgen. Vanzelfsprekend zat de sfeer er direct in en feestje in een rijdende bus is ook niet een alledaagse ervaring. Nogmaals onze dank aan Jan De Nul (en specifiek aan Kathleen), dit is voor vele studenten ongetwijfeld één van de feestjes die de studenten in 5 jaar studententijd zullen onthouden.

Het feestje mocht echter niet stoppen bij de partybussen. We beslisten dan ook om met een grote groep (zo'n 60-70 man) naar een discotheek te trekken wie het reisteam de eerste avond met Yvan reeds had bezocht (prospectie als het ware). Het aanhouden van 15 taxi's later, een kort ritje en een wandeling later kwamen we aan bij discotheek Ashe. Een karaoke was aan de gang, en veel sfeer was niet echt aanwezig. Dit veranderde echter snel eenmaal 70 Belgen de keet binnentrad. De DJ had snel door dat feestmuziek nodig was, en Ashe was snel dankbaar dat we beslist hadden om hier te komen feesten. Een zalig feestje volgde, en sinds vandaag zijn Belgen als echte feesters bekend in Panama City. De keet kleurde immers Belgisch en de Panamezen stonden erbij en kijken ernaar.


Deze dag was ongetwijfeld één van de eerste hoogtepunten van de reis. Uitgeput maar voldaan van de werfbezoeken en het feestgedruis werden de bedden opgezocht. Een mens heeft immers af en toe nog slaap nodig...