De rest...

na onze thesisdeadline zullen we de laatste 2 dagen nog posten met wat foto's...laatste dagen hadden we weinig internettoegang

Dag 10: Puerto Viejo de la Talamanca

Vandaag vroeg uit de veren want we verlaten het bijna vertrouwde panama voor costa rica! Na een uurtje bussen komen we aan de grens aan. Een voor-oorlogse spoorwegbrug, die half aan het instorten in, vormt er blijkbaar het niemandsland tussen de twee landen. Een sticker en wat stempels in ons paspoort, en een immigratieformulier later staan we aan de overkant, waar een reeks nieuwe busjes ons al staat op te wachten. De eerste kilometers over de grens krijgen we te zien hoeveel oppervlakte chiquita nodig heeft om de hele wereld van bananen te voorzien, VEEL! Bananenplantages zover je kan kijken met hier en daar een vrachtwagen langs de weg met het welgekende chiquita logo op vormen hier het landschap.

Een uurtje of twee later komen we aan in onze hostel, RockingJ, vernoemd naar de eigenaar, Jay. Ik had hem  al eens aan de lijn gehad om de cantus van vanavond te regelen, en daar leek hij al een beetje bizar, maar daar is nog maar het minste mee gezegd. Zo is hij onderandere bezig met het bouwen van een eigen ark. Achterin de hostel heeft hij een 10-tal gigantische containers aan elkaar gelast waarmee hij de zombie-apocalypse gaat overleven. De ark is tot in de puntjes uitgerust. Aan boord heeft hij een garage (incl auto), een opnamestudio, een farmacie,  een noordpooluitrusting, een volledig wapenarsenaal incl kruisbogen, kogelvrije vesten, zwaarden en shotguns, een aantal bedden die hij blijkbaar al verhuurd heeft voor de wereldondergang van 2012, speciale schietgaten om zombies neer te schieten,… Na een korte rondleiding op dit containercomplex, en zowat elke burgie/archie aanwezig ervan overtuigd was dat dit ding toch nooit zou drijven, konden we rustig inchecken. Een groot deel kreeg elk een hangmat toegewezen, enkele anderen een tentje, en wij kregen een sleutel met S1 op. De S stond blijkbaar voor stables want de buurman van ons kamertje was een paard, waardoor we telkens we in onze kamer kwamen begroet werden door het zalige aroma van paard. Eens we onze bagage op de kamer hadden gedropt konden we wat gaan chillen op het strand. Sommigen gingen ook mozaiken maken, want overal in het hotel zag je her en der mozaiken van eerdere gasten die er al gepasseerd waren. Ergens in de namiddag begint Jay ook heel enthousiast een krabbenrace te organiseren, waarbij iedereen een dollar mocht inzetten op zijn favoriete krab, en de winnaar ging met de pot lopen. Hij had ook nog een chicken-shit-race in petto, waarbij je moet gokken in welk vakje zijn kip gaat schijten, maar die hebben we jammer genoeg niet mogen meemaken.

Voor we het wisten was ons traditionele rijst/bonen/kip avondmaal daar en begonnen we alles in gereedheid te brengen voor de cantus. Jay heeft hiervoor een speciale aanbieding, jungle juice! Een zelfuitgevonden drankje op basis van vodka (die hij blijkbaar binnensmokkelt vanuit Panama), water, en een of ander poedertje dat het een fruitsmaakje geeft. All you can drink for 5$! Al snel staan alle tafels opgesteld op het binnenpleintje van de hostel en konden we eraan beginnen. De andere gasten van de hostel hadden dit nog nooit gezien, maar ze konden onze Belgische studententraditie wel appreciëren denk ik. Tijdens de cantus heeft Jay al een kampvuur op het strand gemaakt voor de apres-beachparty, die toch nog wel even kon doorgaan omdat de politie hier blijkbaar gemakkelijk om te kopen valt en we dus voor absoluut geen geluidsoverlast zorgden.

Dag 9 (Groep 1): Tweede dag Bocas Del Toro

Op de tweede dag Bocas del Toro vonden we dat we door het vele rondreizen een rustiger dagje hadden verdiend. Daarom trokken we na een relatief lange nachtrust (ontbijt om 9 uur!) naar Bastimentos. Dit is het grootste eiland van de archipel, maar is nauwelijks bewoond. Wel konden we er blijkbaar een prachtig strand vinden, compleet zoals iedereen van ons kent uit de boekskes. Een wit zandstrand omringd met palmbomen en (niet onbelangrijk) een cocktailbar.
Wat volgde was enkele uren pure strandvakantie: voetballen op het strand, een zwemmeke placeren en rusten in de schaduw. Ook konden we gebruik maken van snorkelgerief, wat voor degenen die er wat moeite voor overhadden, resulteerde in confrontaties met de aanwezige zeefauna.
Achteraf keerden we allen tevreden en uitgerust huiswaarts, binnen een half uur staat ons avondmaal op ons te wachten en wat de avond daarna zal brengen is een voorlopig nog onuitgemaakte zaak...

Enkele foto's

Platte band bij de roze bus:

Groepsfoto van groep 1 en 2 op het strand van Bastimentos:

Strand van Bastimentos:

Groetjes uit Panama, getekend 'de redactie':

Dag 8: (Groep 1 en 2 Boquete) Busrit naar Bocas del Toro en feesten op de caraiben

Opstaan? Nu al? Neuuuhhh....Valiesmaken en ontbijten. Op het menu staat zoals gisteren veel vlees, ikpas voor een zwaar vleesrijk ontbijt, de pizza famiale heeft namelijkzijn sporen achter gelaten bij/in de maag. Verzamelen en vertrekkenmet de bus en dat is waar we nu zitten, schommelend op de bergwegenrichting Bocas Del Toro. Er was een kort intermezzo toen de band vande bus vervangen moest worden. Geïntrigeerd zoals het een goedeingenieur betaamt keken we toe hoe de buschaffeurs het wielvervangen. Zonder krik maar door op een dikke steen te rijdenwaardoor het buitenwiel van de grond kwam en vervangen kon worden.Weer wat bijgeleerd!

To be continued want de bus is niet zospannend om over te vertellen.

Aangekomen op Isla Colon blijkt het een paradijs te zijn. Hoewel alles een beetje slomer gaat dan normaal. Uitgehongerd stappen we een fancy restaurant binnen, gerunned door een Amerikaan. Een heerlijke hamburger met frietjes later gaan we op zoek naar bars voor een feestje vanavond. Bar Hundida is een drijvende bar met een centraal zwembad. Of beter, een terras op palen en in het midden een gat. We gaan er aan boord van de aangelegde party boat, waar een uitgeweken Canadees ons wat wijsheden over het eiland meegeeft. De zee wordt snel woeliger waardoor we niet kunnen uitvaren.

We nemen dan maar een watertaxi naar bar Aqua. Ook een terras op palen en een schommel boven het zeewater. Ook via de trampoline kan je vanop het terras een duik nemen in het water. Scholen visjes zwemmen rondom.

De avondmaaltijd bestond voor het eerst uit vis en was behoorlijk lekker ook, zelfs voor diegenen onder ons die niet van zeebeesten houden. We spraken met heel de groep af om 21h. Na nog wat voorzorgsmaatregelen meegegeven te hebben, zakten we met heel de groep af naar Bar Hundida. Er werd gezwommen, gedronken en gefeest. Rond half twaalf zakten we af naar Bar Aqua, waar er heel wat toeristen waren met zin in een feestje. Het feest barstte pas echt los toen het begon te regenen en iedereen drijfnat op het middenplein stond te dansen. Wilde locals deden iedereen springen en de burgies deden lustig mee. Het was een behoorlijk vet feestje!!

Dag 7:(Groep 1 en 2 Boquete)

Breakfast is served: croque monsieurs,worsten, ham, een soort stoofvlees, worstenbroodjes en nog anderevleesrijke gerechten. We hebben 2 kippen gezien, nog geen koeien ofvarkens maar dat die hier aan de lopende band geslacht worden, datstaat vast.

Vandaag wordt de groep opgedeeld in 3delen afhankelijk van de keuzes. Deel 1 maakt een lange wandelingnaar de vulkaan Baru. Een zware toch van 27 km en 8-10 stappen. Deel 2 kiest voor een middellange tocht van 16km (hoewel hij achteraf toch22 km bleek te zijn, zo is mij verteld) langsheen de lokalekoffieplantages en met een gids die je de lokale, weliswaar eetbare,wilde vruchten laat proeven.

Zelf vertrok ik met deel 3 naar deChiriqui River voor een dagje wild-water rafting. Op voorhand moestenwe een formulier tekenen waarmee we aangaven kennis te hebben vanalle gevaren tijdens het raften. De eigenaar gaf nog een langeuitleg, met vele tips om verdrinking en andere minder leukegebeurtenissen te vermijden, een beetje overdreven zo bleek later.

De groep werd verdeeld over 5 boten,met in elke boot een Fernando, Umberto of 1 vd andere gidsen waarvande naam onherinnerbaar is. Wij hadden Umberto, 1 vd meer ervarengidsen zo bleek tijdens de tocht. Na wat oefenen van de commando's,natmaken en enteren van andere boten en wat zwemmen vertrokken we. Opde vraag 'Crocodillas?' antwoordde de gids “Bijna geen”, een helegeruststelling.

De rapids volgden elkaar vrij snel op,niets van afschrikwekkende proporties maar wel stevig genoeg om hetwel tot een avontuur te maken. Af en toe verdween een student in hetwater om snel opgevist te worden door zijn eigen of een ander boot.Umberto stuurde ons mooi tussen alle struiken door (of waren wijgewoon zo'n beesten bij het peddelen?), waar andere boten minderfortuin hadden en vaak werden belaagd door takken en overhangendebomen. Eenmaal kantelde zelfs een volledige boot in een rapid, waarnaalle boten te hulp schoten en de studenten oppikten, er was nooitecht gevaar hoogstens wat blauwe plekken waren het gevolg.

Halverwege stopten we voor de lunch:ham, kaas, sla, tomaten en...pringles en....ananas, geen banaanyeehaa! Een maaltijd die ons deed terugdenken aan de Subway broodjesvan Jan De Nul die we nu al enkele dagen moesten missen.

Nog enkele rapids later kwamen we aande aankomplaats waar iedereen nog bleef dobberen, genietend van hetverfrissende water. Op de bus werden de eerste tekenen van een dag ophet water al zichtbaar, nagenoeg iedereen was zo roos als een kreeft.

Terug aangekomen was het helaas nog telaat om de apen in het rescue center Paradise Gardens te bezoeken.Dan maar chillen met chips plus dipsaus en de lokale ron anejo aan derivier. Met een groep besloten we voorziene maaltijd links te latenliggen (rijst met kip iemand?) en ons tegoed te doen aan een pizza ofchicken fingers in cocktailbar Baru. Wat leerden we daar? De pizzaFire Mountain bevat Jalapeno pepers, Jalapeno pepers steken uw mondin brand....voor een half uur....water maakt het erger!! Na eenwedstrijdje pepers eten zaten we enkele minuten later met onze tongin het glas om te verzachten, waarom zou iemand in godsnaam expresszo'n peper op een pizza willen leggen? Tweede wijsheid van de dag: de“pizza famiale” is reusachtig en onverorberbaar door minder dan 3personen.

Enkelen trokken nog naar discotheekZanzibar, velen gingen echter snel slapen. De wekker staat namelijkop 5h30 om vroeg te kunnen vertrekken

Dag 6 (Groep 1 en 2): Tocht naar Boquete

Veel te vroeg ging de wekker weer af,alles inpakken, worst als ontbijt (mijn verlangen naar Cornflakes,zelfs die smakeloze met dat haantje op, of een ander ontbijt zondervlees in groeit elke dag) en dan verzamelen bij de bussen.

Lang rijden we in konvooi met bijna elkuur een stop. Het is een snikhete dag en de bussen moeten demotorkappen openzetten en af en toe sproeien met water. Ook binneninis de airco niet in staat het volledig koel te houden. Na een laatstestop bij het tankstation splitsen de twee groepen zich. Deel 1 (groep 1 en 2) gaat naar Boquete in de bergen en deel 2 (groep 3 en 4) naar Bocas del Toro aan hetstrand. Ik bevind me in de eerste groep en schrijf dus dat verhaal.Na nog een busrit van enkele uurtjes komen we aan in Boquete, eendorpje maar wel een pak groter dan El Valle. Onze accomodatie is bestin orde, zeker de chill-out room met zeteltje in de schaduw naast eenbruisend riviertje is de moeite waard. Een korte verkenning vanBoquete brengt ons langs een toeristische cocktailbar, een lokaalcafé met gokspeelmachines, café Nacional (de bruine kroeg van bijons, incl. TV en biljart) en enkele supermarkten die 24/7 open zijn.Ondanks de aanwezigheid van een bbq in ons hostel wagen we er onstoch niet aan om vlees te kopen hier. Dan maar drank kopen voor eenfeestje in de chill-out room. Het klimaat is hier wel wat zachter,vermoedelijk een micro-klimaat in deze vallei. Er valt af en toe watregen en de temperaturen zijn erg gematigd. Perfect!

Dag 5: El Valle

Weer erg vroeg uit de veren voor een hele dag in El Valle. Na een stevig ontbijt met American Pancakes, stroop en suiker werden de groepen opgedeeld. Groep 2 begon met een stevige wandeling doorheen de lokale heuvels en jungle. Groep 1 trok met busjes naar een lokaal park.

Daar aangekomen vertrokken de mensen die hadden gekozen voor canopy voor hun tocht door de bomen. Met een klimgordel aan gingen ze met ijzeren kabels van boom tot boom terwijl onder hen de jungle voorbijraasde. Het andere deel van de groep spendeerde de voormiddag aan een piscina naturale, niet het bergmeertje waar we op hadden gehoopt maar wel een natuurlijk vijvertje in het oerwoud waar we konden zwemmen en chillen.

Wonderbaarlijk maar waar voorzag de natuur in al onze noden: de bierboom.

Toen na 5h stappen Groep 2 aankwam werd er gewisseld. Gepakt en gezakt vertrokken we zo voor aan lange wandeling langs de Slapende Indiaan langs heen de bergkam.
De wandeling was best pittig te noemen. Vertrekkend doorheen charmante wijken, gelegen in de gegolfde beboste hellingen trokken we richting de top van de bergkam. Eerst door bossen, overgaand in weiland (waar meerdere brandplekken zichtbaar waren, hier hebben ze ook duidelijk last van bosbranden) en zo naar de top. Dit alles duurde zo'n 4 uur en vele waren blij eenmaal we terug in het dorpje aankwamen. De voeten even laten rusten...

Door de wandeling was er jammer genoeg niet veel tijd meer over om zowel het Goudmuseum en de dierentuin van de Gouden Kikker als de modderbaden te bezoeken. Net voor sluitingsuur vertrokken we toch nog snel naar de lokale “wellness”. Voor een grote groep toeristen wouden ze gerust nog eens de zwembaden vullen. Na een uitleg over de verschillende soorten vulkanische modder mochten we onze gezichten inwrijven. Opmerkelijk veel kozen voor de zwarte modder voor de gevoelige huid in plaats van de witte modder voor de normale huid. Meer om eens zwart te zijn dan om huidgevoeligheisredenen denk ik. Terwijl de modder opdroogde konden we relaxen in de thermale bronnen: een ijzeren kuip gevuld met natuurlijk verwarmd water.

Terug in het hotel merkten we tot onze vreugde een verandering in menu: rijst met meatballs en....banaan! Terwijl iedereen aan het eten was probeerde het reisteam nog snel een zaal vast te krijgen voor de quiz. Na wat onderhandelen kregen we toch de zaal van hotel Pékin en een korting op de drankprijs. Tegen 9h arriveerde iedereen in het zaaltje. Casper gebruikte zijn luide stem op de quiz in goede banen te krijgen. Vastbesloten om ook de frigo van de Chinese uitbater leeg te drinken werd er ook een drankprijs uitgeloofd. Na heel wat gequiz werd de winnaar beloond met een fles drank. Omdat we de dag erna terug vroeg zouden vertrekken gingen de meesten daarna rustig slapen.

Dag 8 - groep 3 & 4: ontdekken van Boquete

Vandaag is een deel van de groep aangekomen in Boquete. Omdat we vanmorgen heel vroeg zijn opgestaan, zijn we mooi op tijd in Boquete. Veel te vroeg zelfs want sommige hotelkamers waren nog niet volledig klaar. Nadat we verdeeld zijn onder twee hotels en de valiezen uitgepakt, was er meer als tijd genoeg om het dorpje te ontdekken.

Velen zijn op zoek gegaan naar winkeltjes en prachtige souvenirs. De eerste souvenir hot spot is de plaatselijke markt. Sigaren, koffie, bloemen, hangmatten,... dit is maar een greep uit het grote aanbod. Wie weet welk souvenir er voor jou bestemd is...
Een weetje: de naam Boquete is  afgeleid van het franse Bouquette. Vandaar ook de prachtige bloementuinen en de vele bloemenverkopers in dit dorp.














Boquete staat bekend om zijn koffieplantages. Sommige onder ons hebben er dan ook van geprofiteerd om te gaan proeven van de tweede beste koffie uit Panama. Tijdens een begeleide toer werd de ganse productie van koffie voorgesteld.



Anderen gingen dan weer meer het avontuur opzoeken in het regenwoud. Twee prachtige watervallen zijn bewonderd door zes studenten en een plaatselijke gids, zowel langs onder als langs boven. Het uitzicht was in beide gevallen onvergetelijk. In de mistregen zijn we in ons zwemgerief gekropen en een poging ondernomen om een douche te nemen onder een waterval van 20 meter. Het is helaas mislukt, maar we zullen die korte zwempartij in dit koude bergmeertje toch niet snel vergeten. Met veel modder aan handen, schoenen, benen en broek werden we opgepikt door een zeer sympathieke taxichauffeur. De gesprekken net deze man in het ´´jommekes spaans´´ gingen van formule 1 tot Tour de France, of dat is toch hetgene wat we hiervan begrepen hebben...

Uitkijkend naar morgen kruipen we op tijd in ons bed (de eerste wekkers staan immers al om 4h30). Slaapwel!

P.S. Nog enkele fotos van de zonsopgang tijdens de boottocht van Bocas del Toro naar het vasteland vanmorgen.

Dag 7: Lekker luieren in Bocas del Toro

Gisteren na een lange busrit en een nachtelijke boottocht is de helft van de groep aangekomen in Bocas del Toro. Op deze Caraïbische eilanden is muziek en dans nooit ver te bespeuren. Velen onder ons hebben zich dan ook ondergedompeld in de plaatselijke wereld van salsa, reggae en nachtelijke zwempartijtjes. En dit alles onder een mooie sterrenhemel.

Reden genoeg om het vandaag rustig aan te doen. Terwijl de andere helft aan het zweten en zwoegen was tijdens een lange wandeltocht of tijdens een vermoeiende rafting in Boquete, lagen wij op het strand te genieten van de zon, het helderblauwe water en de plaatselijke cocktails. Ook de palmbomen hebben hun dienst bewezen. Ze zorgden voor welgekomen schaduw, maar ook voor een lekkere verfrissing. Kokosnoot, inclusief rietje, aan 1 dollar. Wat  heb je nog meer nodig om een vakantiegevoel te creëren!

Vanaf morgen worden de rollen omgedraaid. Wij gaan naar Boquete om ons nog eens goed in het zweet te werken terwijl de andere helft zich komt neerstrijken in Bocas del Toro. Goede raad aan onze medestudenten: geniet er maar van!

Dag 4: Derde dag met JDN en vertrek naar El Valle

Na een geweldige nacht was het opstaan bij menig student geen sinecure. Bij het ontbijt was het ook beduidend minder druk en de kleine ogen spraken boekdelen. Alcohol en weinig slaap hebben hetzelfde effect in België als in Panama, dat was bij deze ook bewezen. Met de valiezen in geladen en klaar voor vertrek, was iedereen echter snel terug in de mood bij de aankomst van het JDN konvooi.

Ondanks de veel lagere bevolkingsdensiteit in Panama, heeft rijden in de spits in Panama-city iets weg van de Brusselse ring op vrijdagavond. Gelukkig had de pimp-van zijn installatie terug in orde gekregen en op de beats van DJ Yellow voerde Edgar groep A naar Casco Viejo. In dit idyllische oude gedeelte van de stad kregen we een ander Panama te zien met pittoreske marktjes en bizarre handelswijzen, zoals de lokale man die zich "sans gene" op een bak in het midden van de straat zette en een sigaar opstak. We bezochten enkele kerken, hadden een prachtig zicht op Panama-city en probeerden af te dingen voor de Panamese hand-gemaakte hoed, zonder veel succes overigens.


Het programma voerde ons vervolgens naar de Miraflores locks. Waar we twee dagen geleden nog op de heuvel aan de andere kant stonden, bezochten we nu het museum. Op de verschillende verdiepingen was een historisch overzicht van de werken te zien en informatie over de fauna en flora in het gebied. Het ontzag voor de werken werd alleen maar groter wanneer we te zien kregen met welke steam-powered machines de werken werden uitgevoerd in die tijd. Ook de maquette van de oude baggerboot was de moeite waard om te zien. Ondertussen voeren langs de venster grote containerschepen voorbij, met duizenden containers met bestemming: de andere kant van de wereld.


Voor de lunch mochten we naar het Intercontinental Playa Resort. Zoals de naam wel doet vermoeden was dit een beach resort met alles erop en eraan. De maaltijd was heerlijk en overvloedig. Het zwembad was echter verboden tenzij je voor een zwempartij 125 dollar op tafel kan leggen, dan maar zwemmen in de eigen bezwete t-shirts van de zon geeft zoals steeds weer ferm van katoen.



Het einde van de maaltijd betekende ook het einde van onze dagen met Jan De Nul. Met een staande ovatie bedankten we hen voor de 3 unieke dagen die we nooit zullen vergeten. Een Belgisch bedrijf met wereldinvloed, een goede stimulans voor de entrepreneurs onder de studenten.



Gepakt en gezakt vertrokken we toen met bussen naar El Valle. Een slingerende bergweg zorgde voor prachtige uitzichten. El Valle is een klein dorp met groeiende faciliteiten voor toeristen. We verblijven in de hotels Don Pepe, El Valle en Pekin. Drie hotels die met ons hun jaaromzet verdubbelen denken we want er zijn slechts enkele toeristen in het hotel. De kamers zijn rudimentair, maar erg gezellig ingericht. Al snel wordt ook de chill-out room op het dak ontdekt, inclusief hangmatten en zeteltjes.



De avondmaaltijd bestaat uit, je kan het misschien al raden: rijst met kip en...geen ananas in dit tropisch land...maar wel een lekkere banaan met kaneel en nog wat kruiden.

Snel aankleden voor een luchtige, korte wandeling....dachten we...Verdeeld in groepen trokken we de bergen in op zoek naar beestjes. Een pad, sprinkhaan, twee krekels en een helse tocht naar boven stonden we bovenaan de berg met een panoramisch zicht op de vallei by night. Mooi en winderig... De oorsprong van die wind wordt natuurlijk vakkundig uitgelegd door professor Verbakel.


Teruggekomen in het hotel trekken enkelen nog naar de lokale bar en karaoke waar de pintjes aan 65 cent veel aantrek hebben.


Morgen vroeg opstaan voor de canopy en het bergmeer...

Enkele foto's

Panoramisch zicht Panamakanaal

Continental resort (laatste middagmaaltijd De Nul)

Miraflores Locks

Casco Viejo

Dag 3 (2e dag JDN)

De tweede dag van de JDN dagen wordt vroeg ingezet: ontbijt om 5 uur, bussen op om 5 uur 45. Voor het echte verkeer zich op gang trekt in Panama city trekken we naar het station van 'Panama Canal Railway'. Hier vertrekken we met een sfeervolle authentieke trein. De sporen werden aangelegd rond 1850, recht door de natuur. Dit is dus eigenlijk een voorloper van het Panamakanaal te noemen: een verbinding tussen de atlantische en de stille oceaan. Met 150 mensen palmen we zo goed als de hele trein in. De sporen lopen naast het Panamakanaal, door de bossen, en door meren waar een strook moest opgespoten worden om deze mogelijk te maken. Ongeveer een uurtje en enkele mooie uitzichten later komen we aan de atlantische kant van het Panamakanaal.



De groep wordt in twee opgesplitst. Groep A bezoekt de werken aan de sluis, groep B trekt richting Metropolitan park en Casco Viejo. Vermits ik in groep A zat zal ik hier verder over uitwijden. Onze witte vans, waarvan de 'party-'van befaamd is door zijn lage ophanging, zotte beats en shiny velgen moesten snel ingewisseld worden door een classic amerikaanse schoolbus, deze zou de grillige weg naar de werven beter moeten aankunnen. Vooraleer dichter de sluizen te bezichtigen kregen we een uitgebreide uitleg op een viewpunt met schitterend uitzicht over het meer, de oude sluizen en de werken van de nieuwe sluizen. De vele vrachtwagens lijken kleine mieren die in vaste patronen bewegen over de verschillende wegen op de werf. Later weten we echter beter: deze mieren zijn gigantische vrachtwagens die boven ons uit torenen. Onze schoolbus vergaat in het niets en zou als een mug door een vliegenmepper geplet kunnen worden in enkele luttele seconden. 16,5 kubieke meter kan in deze vrachtwagens, maar de sluizen vragen het uitgraven van ongeveer 17 miljoen kubieke meter. Met enkel een schop zou je er niet komen...
Wanneer we staan in de positie van de eigenlijke ingang van de toekomstige sluis is slecht 1 woord van toepassing: impressionant. Foto's kunnen niet alles zeggen, maar hopelijk maken de onderstaande foto's wel al iets duidelijk.
Tijd voor het middagmaal: broodjes van de subway smaken altijd en menig student was dan ook zeer verheugd deze te mogen ontvangen.
Na de maaltijd trokken we naar de Marco Polo: het bezoeken van een baggerboot. Hier hadden we naar uitgekeken en het bezoek was heel interessant. De kans om een baggerboot te bezoeken krijg je niet elke dag! Technische details ga ik niet verder uitwijden, maar een fotootje kan er natuurlijk wel bij.

Tijd om terug te trekken naar het hotel en even te ontspannen in het zwembad voordat we richting het restaurant trekken. Restaurant Barco lag op Amador en was weer dik in orde! Na het buikje te hebben volgegeten was iedereen benieuwd wat dat de verassing was die op de planning stond. Vele studenten hadden reeds bij verschillende mensen van De Nul proberen te polsen, maar tevergeefs. De verassing overtrof echter al de verwachtingen: drie partybussen zouden met onze rondtoeren in Panama City. Op de bussen waren cocktails ter beschikking en een DJ zou de sfeer verzorgen. Vanzelfsprekend zat de sfeer er direct in en feestje in een rijdende bus is ook niet een alledaagse ervaring. Nogmaals onze dank aan Jan De Nul (en specifiek aan Kathleen), dit is voor vele studenten ongetwijfeld één van de feestjes die de studenten in 5 jaar studententijd zullen onthouden.

Het feestje mocht echter niet stoppen bij de partybussen. We beslisten dan ook om met een grote groep (zo'n 60-70 man) naar een discotheek te trekken wie het reisteam de eerste avond met Yvan reeds had bezocht (prospectie als het ware). Het aanhouden van 15 taxi's later, een kort ritje en een wandeling later kwamen we aan bij discotheek Ashe. Een karaoke was aan de gang, en veel sfeer was niet echt aanwezig. Dit veranderde echter snel eenmaal 70 Belgen de keet binnentrad. De DJ had snel door dat feestmuziek nodig was, en Ashe was snel dankbaar dat we beslist hadden om hier te komen feesten. Een zalig feestje volgde, en sinds vandaag zijn Belgen als echte feesters bekend in Panama City. De keet kleurde immers Belgisch en de Panamezen stonden erbij en kijken ernaar.


Deze dag was ongetwijfeld één van de eerste hoogtepunten van de reis. Uitgeput maar voldaan van de werfbezoeken en het feestgedruis werden de bedden opgezocht. Een mens heeft immers af en toe nog slaap nodig...

Korte update

Momenteel maken we ons klaar voor de laatste dag georganiseerd door Jan De Nul. Een verslagje van dag 2 komt vanavond (local time) online.

Verder hebben we vernomen dat de Belgische pers bericht over protestacties van de Indegenos. De president heeft gemeld dat mijnwerken gestart zullen worden in hun gebied en natuurlijk kunnen deze natuurgezinde mensen hier niet mee lachen. We willen echter melden dat we hier geen hinder van ondervinden en onze reis hierdoor niet in gedrang komt.

Op naar het ontbijt en naar de laatste geslaagde dag van Jan De Nul.

Dag 2

Dag 2:
Vandaag is de eerste van 3 dagen die volledig door Jan de Nul verzorgd zullen worden. Na een ontbijtbuffet en een verfrissende ochtendduik in het zwembad, staat er een konvooi witte minibusjes te wachten die ons naar het befaamde kanaal zullen brengen, op een kwartiertje rijden van Panama City. Daar aangekomen, krijgen we na een inleidende presentatie allemaal een veiligheidsoutfit, veiligheidsbril in limited zonnebril-edition incl, en een lunchbox met de blijkbaar standaard aanwezige ananas-meloen-fruitsla aangeboden, en rijden we verder naar de bouwsites van de Nul, waar een nieuwe arm van het kanaal met 3 toegangssluizen, volledig in aanbouw is.

Het is toch telkens weer een herademing wanneer we in het airco-gekoelde busje kunnen stappen. De temperatuurshock van 50 graden met Belgie komt nog een beetje te hard aan.

Hierna wordt onze bende opgesplitst. De bouwkundigen/werktuigkundigen gaan verder naar penac, en de overige richtingen (waaronder ikzelf) rijden door naar een overdekte marktplaats waar er een hoop artisanaal gemaakte spulletjes verkocht worden. Na een half uurtje op dit marktje te hebben rondgeslenterd worden we op een strandje gedropt met uitzicht op de skyline van Panama City. Er wordt al snel muziek opgezet en na het openen van een frisse pint is de vakantiesfeer volledig gezet.

Voor het avondmaal heeft de Nul een restaurant afgehuurd, waarvan een medereiziger mij net vertelt dat het blijkbaar Libanees was. Van de helft van wat er op mijn bord lag heb ik geen idee waarvan het gemaakt was, maar desalnietemin, het heeft meer dan gesmaakt! Na de maaltijd zetten we de mensen van de Nul dan ook in de bloemetjes en bedanken we hen op studentikoze wijze praesidium-erelintjes. Ook voor prof. Verbakel, of  'den Yvan', hadden we er eentje, voor zijn jarenlange inzet voor VTK, en de laatstejaarsreis in het bijzonder! 

 

Terug op het hotel wordt er nog even rustig nagepraat op het dakterras van het hotel met uitzicht over Panama City-by-night, waarna iedereen onder de wol kruipt, want morgen komt de Nul ons om 5 uur wakker maken!

Dag 1: de vlucht en eerste avond in panama van groep 1

Na een wel erg korte nacht stond de Amsterdam-groep rond 5h op de parking van werktuigkunde. Met -10 graden en een ijzige wind was het allesbehalve leuk te horen dat bus ongeveer een uur vertraging had. Maar de sfeer zat er alvast in!

Met een sapje en een wafel van KLM in de maag lagen heel wat studenten al gauw te soezen in de bus. Op schiphol aangekomen bleek de luchthaven een kleine chaos, het koude weer had ook hier voor heel wat problemen gezorgd. Na wat rondge-ren konden we dan uiteindelijk toch inschepen, vastberaden om wat bij te slapen tijdens de vlucht.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan voor de grote mensen uit de groep.  Terwijl enkelen dubbel gebogen hun hoofd om het tafeltje konden leggen, was er voor de groteren niet veel slapen aan. Maar niet getreurd, KLM had voor iedereen een personal entertainment systeem voorzien met recente films en games. Ondanks de beperkte poses in het persoonlijk sardienenblik maakte dit de vlucht toch wel behoorlijk aangenaam. Daartoe zorgden ook de goede zorgen van het personeel van KLM dat ons voortdurend voorzag van snacks, maaltijden, ijsjes en bovenal, drinken à volonté. Menig stewardess keek vreemd op toen er 5 biertjes werden besteld. "Studenten!" zeiden we dan met een knipoog.

Aangekomen in Panama maakte we kennis met de snelheid in de Caraïben. De rij bij de douane vorderde slechts erg langzaam, maar wat maakte het uit?: we waren in Panama en het was 35 graden! Buiten de luchthaven werden we opgewacht door Hector met zijn "pimpbus", een bus met een reusachtig flatscreen vanvoor en paarse gordijntjes en franjes. Hector vermaakte ons met ons enkele woorden Spaans te leren en deed ons kennis maken met de Panamese muziek (overigens een erg repetitief ritme). Terwijl Chichito (-ito is een verkleinwoord, Chichito was de buschauffeur van massieve omvang die gemakkelijk 140 kilo woog) ons naar het hotel bracht probeerden we door de geblindeerde ruiten iets op te vangen van Panama-city. Jammer maar helaas.

Op het hotel aangekomen smeten we snel ons bagage op het bed, wierpen een smachtende blik op het zwembad en gingen dan aan tafel. Maïssoep, rijst, sla, een sutkje gebakken banaan met kaneel en een gekruide kip of rundschotel was onze eerste kennismaking met de Panamese keuken. Een frisse duik later maakten we ook een eerste kennismaking met het Panamese bier op de deuntjes van een lokale DJ.

Met enkelen besloten we om een eerste verkenningstocht te maken onder de deskundige leiding van professor Verbakel. Met de taxi (na afdingen van 12 dollar naar 4 dollar) kwamen we in de uitgaanswijk. Een straat bereden door fancy hummers, Porsches en ander indrukwekkende wagens met clubs en cafés aan weerszijden. Een agent op elke hoek van de straat zorgt voor de veiligheid. Na de eerste schok bij het vragen van de inkomprijs bij clubs, waar je volgens mij enkel binnenmocht in maatpak of met een dame aan de hand, vonden we uiteindelijk een leuke discotheek voor weinig geld. Hier zouden we spoedig weerkomen met heel de groep! Na nog enkele biertjes in een lokale 'Irish Pub', een kennismaking met wat JDN-werknemers op pauze, besloten we om terug te keren naar het hotel.

Daar waren ondertussen ook de andere groepen aan te komen. Uitgeput van de reis ging de meesten al snel slapen. Een kleine groep besloot nog wat te acclimatiseren, maar niemand maakte het laat want volgende dag stond de eerste dag met Jan De Nul op het programma.

Welcome to Panama baby!

Gisteren goed toegekomen in Panama City! Iedereeen is er zonder problemen of vertraging geraakt. Lekker zwembad, koud bier en goeie bedden. Want something more? Straks ontbijten om dan op stap te gaan met Jan de Nul!

Belangrijke informatie voor de ouders

Beste ouders en sympathisanten,


bij deze willen we jullie ook graag de noodzakelijke informatie meegeven. De meeste praktische informatie over de reis kan u vinden op https://www.vtk.be/ontspanning/reis/test.html .


Een belangrijk punt dat we hier graag nog uithalen gaat over communicatie. De communicatie naar Panama-Costa Rica verloopt erg stroef. Ongeveer 1/3 van de sms'jes verstuurd vanuit Panama komt aan. In de meeste hotels is WiFi voorzien zodat u steeds gratis kan communiceren via Skype.


Voor dringende gevallen hebben we een communicatiesysteem opgezet met contactpersonen in België. In geval van nood kan er contact opgenomen worden met Rien(0474/348024) of Dino (0472/579520, enkel gedurende de 2e week van onze reis). Rien en Dino staan in contact met de Panamese en Costa Ricaanse GSMnummers van het reisteam en Jokerbegeleiders. Hou er wel rekening mee dat deze nummers enkel dienen voor ernstige voorvallen.

Graag willen wij u nog vragen om rekening te houden met de beperktheden van de communicatiekanalen in het overbrengen van gevoelens. Negatieve gebeurtenissen zoals diefstal van papieren, bagage,... zijn dingen die kunnen gebeuren op elke plaats in de wereld. De kans dat dit gebeurt is heel erg klein maar is nooit onbestaande. Beperkte communicatie hierover kan onnodige paniek veroorzaken en de zaken veel erger voorstellen dan ze zijn.

U heeft de mogelijkheid te commenten op de avonturen in de blog-posts, deze zijn echter niet direct zichtbaar.

Zo dan, wij zijn er helemaal klaar voor.

Tot binnen 2 weken!

Welkom

Beste reiziger, ouder, vriend(in) of sympathisant,

welkom op de blog van de VTK Laatstejaarsreis 2012 naar Panama en Costa Rica. Via deze blog willen wij jullie op de hoogte houden van onze avonturen op reis met straffe reisverhalen en prachtige foto's. Het verloop kan u volgen via de locaties op Google Maps die bij de posts horen. We proberen de informatie zoveel mogelijk up-to-date te houden maar door beperkte internetverbindingen en de voorkeur om u 's avonds te amuseren in plaats van voor de computer te zitten, zal dit misschien niet altijd mogelijk zijn. We zullen de meeste praktische informatie ook hier nog eens posten zodat die zeker voor jullie beschikbaar is.

Binnen enkele dagen beginnen we eraan!